Αν δεν την πιστεύουν ούτε εκείνοι...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Πέρασαν πολλές ώρες από το τέλος του αγώνα με την Εσθονία. Γράφτηκαν ακόμη περισσότερες λέξεις. Ούτε το ένα ούτε το άλλο, όμως, αλλάζουν αυτό το οποίο συνέβη. Ούτε, δηλαδή, η χρονική απόσταση ούτε οι λέξεις. Δεν αλλάζουν όχι μόνο αυτό που συνέβη στο τελευταίο ματς, αλλά συνολικά στην πορεία της Εθνικής στο πρώτο Nations League. Το αποτέλεσμα καταγράφηκε, η εικόνα έμεινε, οι συνέπειες έρχονται, με πρώτη την κλήρωση για τα προκριματικά του Euro 2020.

Μέσα σε λίγους μήνες, σε μόλις έξι 90λεπτα, η αλήθεια είναι ότι στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα άλλαξαν πολλά. Ο προπονητής, πολλοί παίκτες, περισσότεροι από το κανονικό για την ακρίβεια, έκαναν το ντεμπούτο τους, κάποιοι με πολλά χρόνια παρουσίας αποκλείστηκαν, άλλαξε ο τεχνικός διευθυντής, τέθηκε θέμα έδρας, έγιναν με λίγα λόγια πολλά σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Το πιο σοβαρό από όλα, όμως, έγινε μετά το τέλος του αγώνα με την Εσθονία. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, αρχηγός της ομάδας, κοίταξε την κάμερα, με λίγα λόγια κοίταξε τους Έλληνες φιλάθλους και είπε την αλήθεια του. "Μήπως δεν μπορούμε κάτι καλύτερο;" Το θέμα δεν είναι αν η Εθνική μας μπορεί ή όχι κάτι περισσότερο. Μακάρι να ήταν αυτό, θα το λύναμε ή τέλος πάντων θα το παίρναμε απόφαση...

Το κυρίαρχο θέμα των όσων είπε ο Σωκράτης, είναι άλλο. Για πρώτη φορά, περίπου μια 15ετία μετά, οι διεθνείς δείχνουν να μην πιστεύουν στην ομάδα. Και το λένε, το εξωτερικεύουν, το επικοινωνούν, μέσω ολόκληρου αρχηγού και όχι όποιου κι όποιου, στη φίλαθλη Ελλάδα. Η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της ομάδας και του ενός στον άλλον, ήταν από τα πιο βασικά στατιστικά των επιτυχιών.

Αν αυτό δεν υπάρχει πια, τότε το πράγμα γίνεται πολύ δύσκολο. Πολύ πιο δύσκολο από το αν ο προπονητής είναι ο κατάλληλος ή όχι. Από το ποιοι ποδοσφαιριστές αξίζουν να είναι στην ομάδα. Από το ποια θα είναι η έδρα. Από το αν η διοίκηση της ΕΠΟ κάνει σωστά τη δουλειά της σε σχέση με την Εθνική μας ομάδα.

Μάλιστα, για να μπούμε και στη διαδικασία να διαπιστώσουμε αν όντως είναι έτσι, αν δηλαδή πράγματι οι ποδοσφαιριστές έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι οι δυνατότητές τους δεν είναι για παραπάνω, αρκεί να δει κανείς ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι τις τελευταίες ώρες έχουν καταπιαστεί με τη νοοτροπία των παικτών. Ο Παπασταθόπουλος, με όσα είπε. Ο Άγγελος Μπασινάς, στον ρόλο του πλέον. Ο Βασίλης Τοροσίδης.

Εκείνοι, δηλαδή, που έχουν ζήσει την Εθνική όπως ήταν. Εκείνοι που γνώριζαν γιατί είχαν εμπιστοσύνη ο ένας στα όσα μπορούσε να κάνει ο διπλανός, αλλά και ο εαυτός του. Εκείνοι που είχαν κάνει κομμάτι τους τη δυναμική που πήγαζε από την ίδια την ομάδα. Εκείνοι, οι πρώτοι δηλαδή, που αντιλαμβάνονται ότι πλέον η κατάσταση στην Εθνική "φωνάζει" ότι τίποτα δεν είναι όπως τότε. Ο προπονητής, για παράδειγμα, δεν το είπε...

Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανείς άλλος που να μπορεί να το ξαναδημιοπυργήσει αυτό, παρά μόνο οι παίκτες. Και πάλι, με μεγάλες αμφιβολίες. Διότι, μιλώντας για ελληνικό ποδόσφαιρο διότι από αυτό προέρχονται όλοι, άραγε πόσες φορές μπορούν να γίνουν θαύματα;

Και για να προχωρήσουμε τη σκέψη, εμείς μπορούμε πιο απενοχοποιημένοι να το κάνουμε, ας είναι τουλάχιστον απλώς και μόνο έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνατότητες. Όχι κάτι άλλο, ακόμη χειρότερο, με το οποίο μεγαλώνουν οι νέες γενιές διεθνών της Εθνικής μας...